Zalania (Het spel der algoritmen)

Lola had het gevoel dat iedereen haar gedachten van d'r gezicht af kon lezen terwijl ze met ingehouden haast de spiraalvormige trap af liep onderweg naar huis. 'Waarom kijkt iedereen me zo schichtig aan?' Mompelde Lola in zichzelf toen er even niemand in de buurt was. Zoals wel vaker gebeurde als ze hardop tegen zichzelf praatte kreeg ze nog antwoord ook. Ze moest namelijk ineens denken aan een stukje in een artikel dat ze ooit had gelezen over dat mensen vaak de neiging hebben om elkaars emoties automatisch te kopiëren aan de hand van gezichtsuitdrukingen. Ze besloot deze bewering op de proef te stellen en toverde een glimlach op d'r gezicht. Ondanks de 42 jaren die ze er inmiddels al op had zitten was ze nogsteeds prima in staat om onderkaken te verlammen en omkijkende mensen te laten struikelen in het voorbijgaan. En ja hoor, een paar treden later ving ze de blik van een jongeman van rond de twintig die vervolgens een traptrede over het hoofd zag en gigantisch op z'n muil ging. Lola kon haar lach amper inhouden en toen ze even achterom keek om te zien of alles goed ging met de jongen struikelde ze zelf ook bijna toen ze zag dat hij deed alsof hij opdrukoefeningen aan het doen was. Met haar hand voor d'r mond om te voorkomen dat ze in lachen zou uitbarsten rende ze snel verder de trap af.

Net als de meeste mensen in Zalania woont Lola met haar gezin en tientallen andere familes in een voormalige goudmijn. Met pikhouwelen, emmertjes en kruiwagens hadden ze er jaren aan gewerkt en een heerlijke tijd beleefd. Lola's mooie ronde billen en stevige schouders had ze voornamelijk te danken aan dit "gratis fitness programma." Ze is blij met haar lichaam en dat wil ze graag zo houden dus neemt ze nog altijd liever de uitgehakte stenen trap dan de handmatig aangedreven lift. Ze heeft dat ding nooit echt vertrouwd. Op de bodem van hun spiraalvormige krater staat een stellage die helemaal tot aan de oppervlakte rijkt en zich daar opsplitst in vier afzonderlijke bruggen die zijn verbonden met de randen van de oude goudmijn. Aan alle vier de zijden van het bouwwerk zijn platformen bevestigd met daarop uit de kluiten gewassen hamsterwielen waar mensen in kunnen lopen of rennen om de liften omhoog te laten gaan. De tocht naar beneden verloopt puur op zwaartekracht en omdat de remmen zijn verbonden met dynamo's wordt er voortdurend een aanzienlijke hoeveelheid stroom opgewekt. Vooral ouderen vinden het heerlijk om de hele dag op een neer te gaan en praatjes te maken terwijl ze accu's opladen voor de lampen en dergelijke.

Als Lola bijna bij haar veredelde grot is aangekomen verdwijnt de glimlach van haar gezicht en voelt ze de spanning in haar lichaam stijgen. Ze begint steeds langzamer de trap af te dalen en zoekt naar afleiding door naar de sierlijke vormen te kijken die in de muur naast de trap zijn uitgehakt. Terwijl haar vingers zachtjes over de muur glijden dalen haar gedachten af naar de bizarre taak die haar een paar minuten geleden is opgedrongen.

Het was haar vrije dag en ze zat aan het oppervlak in het park lekker een boekje te lezen toen er ineens een onbekende vrouw naast haar kwam zitten. 'Je hebt een mooie man'. Zei de vrouw zonder zich eerst voor te stellen. 'Nou dankjewel', zei Lola met opgetrokken wenkbrouwen. 'Waar ken je hem v...' Maar Lola kon haar zin niet afmaken omdat ze werd onderbroken door de vrouw die haar ineens doordringend aankeek. 'Ik wil zijn zaad'. Zei de de vrouw zonder te knipperen. De vreemde vrouw had blauwe ogen, net als veel andere mensen in Zalania, maar ze stonden een beetje half omhoog zodat het leek alsof ze enorm aan het genieten was van een lang uitgesteld bezoekje aan de toilet.

'Hey Lo!!!' Met een schok werd Lola uit haar gedachtenwereld getrokken door iemand die het nodig vond om haar te roepen vanuit de lift. Ze schrok zó erg dat al haar spieren zich even aanspanden waardoor ze een scheetje liet.

Wordt vervolgd.